Müzeoloji adıyla bilinen Müzecilik Bilimi müzelerin ve müze koleksiyonlarının nasıl organize edilmesi ve yönetilmesi gerektiğini inceleyen bilim dalıdır. Müzeoloji, ülkemizde farklı bir akademik program olarak sadece Yıldız Teknik Üniversitesi’nde var, Prof. Tomur Atagök tarafından kurulmuş. Ancak diğer üniversitelerde, Sanat Tarihi öğrencilerine sunulan bir ders. Yurtdışında, Müzeoloji, yüksek lisans dalında çeşitli üniversitelerde ayrı bir bölüm olarak kurulmuştur.

Dünyada müzeciliğin ilk örneklerini, Roma İmparatorluğu zamanında, sefer ve savaşlarda edinilen ganimetlerin ortaya serilerek halka gösterilmesi oluşturur. Türk müzelerinin tarihine bakıldığında ise ilk çalışmalar çok daha yakın tarihlerde, Osmanlı İmparatorluğu zamanında yürütülen, arkeolojik eserlerin toplanmasına yönelik girişimlerde karşımıza çıkmaktadır.

Kurumsal olarak ilk müzenin kurulması Osman Hamdi Bey tarafından hayata geçirildi. Osman Hamdi Bey, 1883 yılında Güzel Sanatlar Akademisi (Sanayi-i Nefise Mekteb-i Alisi’ni) ile İstanbul Arkeoloji Müzesi’ni kurdu ve müdürlüklerini üstlendi. 1884’te o güne kadar hiç gündeme gelmemiş olan ve çokça kayıp verilmesine neden olan bir zaafı gidermek amacıyla, antik eserlerin yurt dışına çıkarılmasını yasaklayan Asr-ı Atîka Nizamnâmesini çıkarttırarak yürürlüğe soktu. Osmanlı döneminde önemli adımlar atılmış olmasına rağmen, Anadolu eserlerinin ve 19. yy’a ait eserlerin tasnif edilmesi, Cumhuriyet döneminde kurulan kurumlar altında gerçekleşti. Mustafa Kemal Atatürk’ün Milli Sarayların mülkiyetini halka ve yönetimini de meclise geçirmesiyle beraber saraylardaki koleksiyonlar tasnif edilip, müzeleştirildi.

Kaynak: Datassist / Değişim Yelpazesi, Dünya Gazetesi

Evde çalışma yani işçinin çalışma yerinin iş yeri değil, ev olması hali, aslında insanlık tarihi kadar eski bir çalışma türü. Bilgisayar teknolojisindeki gelişmeler bu çalışma biçimini yeniledi. Kısa süre öncesine kadar yazarların, çizerlerin, çevirmenlerin hayatını kazanma biçimiydi ve bu kişilerin gelirleri de çok sınırlıydı.

Günümüzde ise durum değişti. Artık, bilgisayara ya da teknolojiye dayalı işlerde çalışanlar çoğaldı. Bilgisayara dayalı bütün işlerde evden çalışmanın rahatlığını, özgürlüğünü yaşamak istediğini söyleyenlerin sayısı da artmaya başladı. Evden çalışmak, yolda geçen zamanı ve pek çok konudaki harcamayı azaltıyorsa da; disipline, sosyalleşmeye ve yaratıcılığa ne kadar uygun bir çalışma şekli olduğu tartışılmakta.

Kaynak: Datassist / Değişim Yelpazesi, Dünya Gazetesi

Yapmamız gerekenlerin giderek daha çok zamanımızı alması, hemen hepimizi yapmak istediklerimize zaman kalmaması ile karşı karşıya bırakıyor günden güne. Zaman, yaşamın artan trafiği içinde çok daha değerli, az bulunan bir maden durumunu almakta. Zamanla ilgili en ciddi açmazlarımızı da iş yaşamımızda bulmaktayız. İşimizin bizi daha meşgul etmesi, bizden hep daha fazlasını istemesi; ailemize, sevdiklerimize, dahası kendimize zaman ayıramamayı, kendimizden birşeyler vermeyi getiriyor beraberinde.

Zamanın bu değerliliği ve azlığı da; onu daha etkin ve verimli kullanabilmek için yeni arayışlara, yöntemlere itiyor çalışanları.

İşine harcadığı zamandan çalma şansı yok şüphesiz genelde hiçbirimizin. Ancak; özellikle şehir yaşamından ve giderek artan araç ve insan trafiğinden kaynaklı zaman kayıplarımız olduğunu görüyoruz açık biçimde. İşte geçirdiğimiz, fazladan çalışmak zorunda kaldığımız zamanlar bir yana, işe ve eve ulaşabilmek için harcanan zamanlar, kendi başına bir mesayi halini almaya başladı gitgide. İşte çalışma süresinden fedakarlık etmeksizin zaman kazanmanın en efektif yolu olarak ortaya çıkmakta Ev-ofis (home office). Çalışmak için işe gitmenin gerekmediği bir düzeni; yaşam alanımızı hem özel, hem de iş yaşamı için kullanmayı anlatıyor bu yeni çalışma biçimi.