Biz Türk İş Kadınları İstediğimiz Kadar Uçabiliriz
Son zamanlarda dikkatimi çeken bir şey geçmişten beri yaşadığım ve çokta adlandıramadığım bir düşüncenin tekrar canlanmasına yol açtı. Financial Times gazetesinin yıl sonu eki dünyanın en güçlü ve etkili kadınlarına ayrılmıştı, iş dünyasından sanat ve siyasetteki etkin kadınlar boy gösteriyordu. Dünyanın en güçlü ve etkili iş kadınları arasında Güler Sabancı Hanımefendi’nin baş sayfada yer alması gazete ekine olan ilgimi iki kat arttırdı.İki konu çok ilgimi çekti: biri, biraz sübjektif hatta oldukça kadınca bir dikkat…
Bu etkili kadınların bir kısmı ileri yaşlarda olmalarına rağmen, canlı, genç görünümlü ve hayatla içiçe kişiler.Örneğin, 70 yaşında Afrika’nın yeşil starı olarak bilinen, Nobel ödüllü Kenya’lı Wangari Maathai’nin resmine baktığınızda bu ne güzellik, bu ne canlılık, ruhunun güzelliği yüzüne yansımış diye düşünüyorsunuz, o kendine özgü Afrika giysileri içinde bir güneş gibi parlıyor. Oysa, hayatı ne zorluklarla ne mücadelelerle geçmiş… hapis cezaları, polis dayağı, koca baskısı. Gözüme çarpan diğer başarılı kadın Japonya’nın en başarılı kadınlarından Yoshiko Shinohara dünyada 303 şubeli Temp Holding’in en büyük hissedarı. Kendisi 76 yaşında ancak sarı renkli pantolon ceket takımı içinde benden çok daha genç ve dinamik duruyor. Aynı yaştaki anneme gösterdim Shinohara’nın resmini, ‘Anne bak seninle yaşıt’ diye, ‘bizden geçti artık kızım’ diyen annem bile dudaklarını büküp bakakaldı resme.
İkinci ve bu yazıyı yazmama neden olan asıl konu ise şu. Bu hatunların konuşmalarında, özellikle Cherie Blair’den ünlü yazar Diana Athill’e Avrupalı kadınlarda ayrımcılıktan ve Cam Tavan’dan (Glass Ceiling) fazlasıyla söz edildiğine dikkat ettim. Sanki Avrupa’da bu kadar kadın hareketine, kadından yana çıkarılmış yasalara ve bunca gelişmişliğe rağmen kadınlara set çeken bir anlayış ve gizli bir dayanışma olduğunu hissettiriyor bana.
Son Yorumlar